ÂB-I REVÂN

ŞAİR'E
Şiir, ruhların âb-ı hayatı değil midir? Özellikle şiiri bir sığınma yeri, bir
dayanak olarak gören gönüller için. Şair, ezelden ebede akan, gönüllere
ferahlık veren berrak bir nehrin katresi. O'nun rengine boyanmak isteyen
firarî bir derviş. Şiirin hece taşlarına vurgun, duygularını taş ustası hassa-
siyetiyle dillendirmeye çalışan ve medeniyetimizin kadim köklerine
yaslanan bir şiir sevdalısı.
ŞİİR'E
Âh can yoldaşım, sırdaşım şiir! Âh benim hayat veren coşkun ırmağım!
Firarî gecelerde eğleştiğim gönlümün zevki! Nazımı, niyazımı, halimi
anlayan dostum...
Gönlün zuhûru, ruhun huzurusun. Seninle yürürüm ötelere, seninle
akarım gönüllere. Rûh u revânımsın sevgili! Yücelerden kalemime,
kalemimden kağıda akan Çağlayansın. Beni çağıl çağıl çağlatansın.
Hüznümü, yangınımı, aşkımı, efkârımı, rüyalardan arda kalan hasbihali-
mi anlattığım feryadımsın.
Terennüm eder dilim, gülistanın son bestesini. Gülü, bülbülü, karanfili,
beyaz güvercini, kumruların seslenişini, kekliğin feryadını, rüzgârı,
yağmuru, sevgiliyi, gelen yeni günü ve tüm güzelleriyle nevbaharı söyler
dururum seninle.
Sen ey şiir! İçimi dışımı, neşemi acımı bilensin. Kalbimdeki çağlayana,
sinemin çatırtılarına, yalnızlığıma, sükutun saçlarına takılı kalmış
mâzime sen şahitsin.