HÜZNÜN GÖLGESİNDE BİR ÖMÜR

Güneş gözlerini kamaştırdı. Görmeye alışık olmadığı hatta tahammülünü aşan bir şeydi. Alışmıştı bir kere düş kırığı aksamları sarıp can kafesine hüznün gölgesinde yasamaya.

Ne yapsa boştu. Yarım kalan hayalleri, kırılıp dökülmeleri, aldanışları, hayatın hızına ayak uyduramayışları hep hüznün gölgesine taşıdı onu. Mecburi bir kabullenişti artık bu durum. Keder dedi, Kader dedi sustu...