MİHRAP

Mihrap, her seferinde yıkılan ve

yeniden var oluşa doğru

umudunu hiç kaybetmeyen şairin

hüzünlerini, bekleyişlerini ve

aşkını maneviyatla

harmanlayarak okurlarına sunan

bir eser olarak karşımıza çıkıyor.

Gölgem ile ben,

Yürür dururum Mihraba doğru

Vardım o yüce mabede

Ruhumun en yüksek tiziyle

vururum arş-ı alaya

Göğsümün kafesinde yerinde

duramayan duam ile

Bir çocuğun dizinin acıması gibi

acılarım

Bana göre emsalsiz bir varoluş.