PARDON, BU UÇAK NEREYE GİDİYOR?

Beyaz Atlı prensini bekleyen prensesten söz etmek isterdim. Bir süre beklemek durumunda kalsa da prenses, bu masalın sonu, mutlulukla bitsin. Çıplak ayaklarıyla neşe içerisinde koşturup duran kız çocuğundan en çok da. Her sabah ışıl ışıl gözleriyle “Merhaba!” desin doğan güne. Her gün sadece, “Bu gün acaba hangi oyunu oynasam.” diye düşünsün. Hayatlarından çokça memnun olan insanlardan, söz etmek isterdim size. Korku duymalarını gerektirecek hiçbir olayla karşılaşmayan bu insanların etraflarını, her daim güzellikler örtsün ve karanlık akşamları, bembeyaz örtüsüyle sabahlar bürüsün. Sevdiğini kendinden önce gören, kıpır kıpır eden yürekler eşliğinde yağmurun altında yürüyen, ayrılmamacasına tutuşan ellerin yaşattığı huzur atmosferine sırtını dayayan sevdalıların, konusunu oluşturduğu bir aşk romanı yazmak isterdim örneğin ve sevenle sevilen üzerine kurgulanan bu romanın sonu mutlaka vuslatla bitsin. Ta ki sonunda; Mecnun, Leyla'yı alnından öpsün. Suya sabuna dokunmayan cümleler karalamak istedim önce. Göze güzel, gönle güzel görünsün. Olmadı lakin…