SERÇENİN ÇIĞLIĞI

Bulutlar yürüyor, yolcu yürüyor, zaman yürüyordu. Yürüyenin yanından
geçtiği ağaçlar uyuyor, karların altına saklanmış buzlu kayalar duruyor,
tabiat onu seyrediyordu. Tabiatın hâlinden, kuşların dilinden anlasaydı
Süleyman misali, sessizliklerinin ardındaki fısıltılarını duyacaktı her
birinin. Kendi lisanlarıyla ona: "Dur, gitme! Dön, geldiğin hasret otağına.
Vuslatın kedere götürüyor seni, kederin kaderin olmasın..." dediklerini
işitecekti. Mahir sessiz çığlıklar arasında yürüyordu. Kurumuş çalıların
canını toprağa gömerek tekrar canlanmak için bahan bekleyen söğüt
ve kavak ağaçlarının, birbirine tutunamayıp devrilmiş çakıl taşların,
sabahı bekleyen kör pencerelerin, geceye sur olmuş mahrem kapıların
önünden geçerek haneisaadetine, vuslat kapısına vardı.